खचाखच भरलेली लोकल
नेहेमीचाच गोंधळ आणि कोलाहल
साखळयांना लोंबणारे असंख्य देह
आणि त्यातही निर्माण झालेली एक लय
अचानक आरडाओरडा होतो
पकडो पकडो पाकिटमार पाकिटमार
पाठोपाठ शिव्यांचा भडिमार
एक विरुद्ध पन्नास असे
मग युद्ध सुरु होते
तो कळवळून ओरडत असतो
ते निर्दयपणे हात चालवत असतात
प्रत्येकजण मोका साधतो
संधी मिळताच हात धुवून घेतो
हे सगळं थांबवणारे दोन चार हात
येतात पण लगेचच दूर ढकलले जातात
उरलेले नव्याण्णव टक्के लोक
फुकट तमाशाची मजा लुटतात
प्रत्येकाच्या मनातला
रामन राघव जागा होतो
एक एकटा अभिमन्यु बघून
सगळ्यांचा कौरव होतो
शेवटी मारून मारुन त्यांची
मनगटे दुखू लागतात
मग थोड़े मागे होउन
ते घाम पुसू लागतात
तोही रडत भेकत आपल्या
जखमा चाचपत आसतो
फाटलेल्या पांढर्या सदरयाने
अंगावरचे रक्त पुसू लागतो
अचानक स्टेशन येते
तसा तो उठतो
रांगत रांगत धड्पड्त
खाली उडी मारतो
सगळे त्याच्याकडे
तुछापणे बघतात
आणि पुन्हा डब्याला लटाकतात
गाड़ी धड़द्हत निघून जाते
आता तो प्लात्फोर्म वर एकटाच
उरलेला आसतो
अजुनही व्हिवळत आणि कुंथत
अचानक त्याला आठवण येते
तो स्वताचा बूट चाचापू लागतो
बूटाच्या तलाव्यशी एक
कप्प्यातून पाकिट काढतो
आणि सर्व वेदना विसरून
नोट मोजू लागतो
मोजता मोजता खुदकन हसतो
म्हणतो - साला ! चांगलाच जाली
सकाळी सकाळी मस्त बोहनी जाली!
